*روايت شده كه حضرت فاطمه صلوات الله عليها در وصيت خود به اميرالمؤمنين صلوات الله عليه گفت:چون من وفات كردم خودت مرا غسل بده و تجهيز كن و نماز گزار و مرا داخل قبر كن و در لحد بسپار و خاک بر روى من بريز و نزد سر من مقابل صورتم بنشين،و قرآن و دعا براى من بسيار بخوان؛ زيرا كه آن سعادت وقتى است كه مرده محتاج به اءنس گرفتن با زنده است.

*سيد بن طاووس(رحمة الله عليه)از حضرت رسول صلى الله عليه و آله روايت كرده كه فرمود: ساعتى سخت تر از شب اول قبر بر ميت نمى گذرد پس با صدقه دادن،به مرده خود رحم كنيد و اگر چيزى نيافتى كه صدقه بدهى يكى از شما دو ركعت نماز گذارد و در ركعت اول فاتحة الكتاب را يك مرتبه بخواند و قل هو الله دو مرتبه و در ركعت دوم فاتحه را يك مرتبه اءلهيكم التكاثر را ده مرتبه و سلام دهد و بگويد:

اللهم صل على محمد و آل محمد و ابعث ثوابها الى قبر ذلک الميت فلان بن فلان

پس حق تعالى همان ساعت هزار ملک به سوى قبر آن ميت مى فرستد و با هر ملكى جامه اى و حله اى،و تنگى قبر او را وسعت میدهد تا روز نفخ صور و به نمازگزار به عدد آنچه در آفتاب بر آن مى تابد حسنات مى دهد و چهل درجه مقامش را بالا مى برد.

*و آن عقبه اى است بسيار دشوار كه تصورش دنيا را بر انسان تنگ مى كند.

قال اميرالمؤ منين (ع): يا عباد الله ما بعد الموت لمن لا يغفر له اشد من الموت القبر فاحذروا ضيقه و ضنكه و ظلمته و غربته ؛ ان القبر يقول كل يوم انا بيت الوحشة انا بيت الدود، و القبر روضة من رياض الجنة او حفرة من حفر النار - الى ان قال - و ان معيشة الضنك التى حذر الله منها عدوه عذاب القبر؛ انه يسلط على الكافر فى قبره تسعة و تسعين تنينا فينهشن لحمه و يكسرن عظمه يترددن عليه كذلك الى يوم يبعث ؛ لو ان تنينا منها نفخ فى الارض لم تنبت زرعا. يا عباد الله ان انفسكم الضعيفة و اجسادكم الناعمة الرقيقة التى يكفيها اليسير تضعف عن هذا.⁽⁹⁾

و روايت شده است كه حضرت صادق(ع)درآخر شب كه از خواب بر می خاست صدا را بلند مى نمود به حدى كه اهل خانه بشنوند و مى گفت:

اللهم اعنى على هول المطلع و وسع على ضيق المضجع و ارزقنى خير ما قبل الموت و ارزقنى خير ما بعد الموت.

و از دعاهاى آن حضرت است:

اللهم بارک لى فى الموت ،اللهم اعنى على سكرات الموت،اللهم اعنى على غم القبر،اللهم اعنى على ضيق القبر،اللهم اعنى على ظلمة القبر اللهم اعنى على وحشة القبر،اللهم زوجنى من الحور العين.

بدان که عمده عذاب  قبر از بى توجهى به نجاسات و نمامى و سخن چينى و غيبت و دور شدن مرد از خانواده خود است.و از روايت سعد معاذ استفاده میشود كه بدخلقى مرد با خانواده خود و درشت گوئى با آنها،سبب فشار قبر میشود.

و در روايتى از حضرت صادق(ع) مرويست كه هيچ مؤمنى نيست مگر آنكه از براى او فشار قبر است.و در روايت ديگر است كه از كفاره آن،نعمتى است كه آن مؤ من تضييع كرده.